Geboren in 1980 wist ik al vrij snel dat ik “later als ik groot was” mensen wilde helpen. Op mijn 7e dacht ik dat ik dit zou kunnen door advocaat te worden en samen met hen “te vechten tegen het onrecht”. Op mijn 18e bestond er dan ook geen twijfel, ik ging rechten studeren. In 2003 studeerde ik met onderscheiding af. In mijn praktijk als advocaat leerde ik echter al snel dat “het samen vechten tegen onrecht” vaak niet mogelijk was. Met handen en voeten gebonden aan de wetten die onze wetgever in Brussel maakt, merkte ik dat deze wetten vaak ingingen tegen het rechtvaardigheidsgevoel bij mijn cliënten. Los daarvan bleef ik bij geschillen voor de rechtbank ook vaak zelf op mijn honger zitten. Juridisch mag er dan wel een uitkomst zijn, deze uitkomst lost vaak niet alles op. Het leven houdt immers veel meer in dan enkel juridische aspecten, zeker wanneer het over familiale geschillen gaat.
Hierdoor getriggerd ging ik op zoek naar alternatieven. En deze vond ik voor een groot deel in de bemiddeling, waar niet enkel juridische argumenten, maar ook emotionele, praktische, sociale en zoveel andere argumenten op voet van gelijkheid in de weegschaal worden geworpen en het “rechtvaardigheidsgevoel” meer op de voorgrond kan treden.
Maar ook daar stootte ik al gauw op mijn grenzen als familiaal bemiddelaar. Ik zag mensen worstelen met zichzelf, terwijl ze een rouwproces door maakten zonder dat ik hen op emotioneel vlak individueel kon geven wat ze nodig hadden.
Dat zette me ertoe aan om een totaaloplossing uit te denken, waarbij cliënten niet enkel een oplossing krijgen voor hun geschil, maar ook emotioneel en praktisch begeleid worden in het hele scheidingsgebeuren. Daarnaast wilde ik verder kijken dan enkel de ex-partners. Ook de kinderen en eventueel andere nauw betrokken personen die het moeilijk hebben met de echtscheiding, denk maar aan de grootouders of de nieuwe partners en pluskinderen.
Dit alles kan ik uiteraard niet alleen. Vandaar dat ik op zoek ging naar gelijkgestemde zielen. Deze vond ik in Gonnie, Bieke, Irene en Evy. Zowel ikzelf als Gonnie en Bieke hebben van dichtbij een echtscheidingsproces meegemaakt, wat ons eens te meer in staat stelt om ons in onze cliënten te kunnen inleven. Tegelijk maakt het ons er bewust van dat een positieve uitkomst op al deze vlakken zo belangrijk is voor iedere betrokkene.
Gonnie – Kinderpsychotherapeut en familiaal bemiddelaar
Geboren in 1982 en in 2007 afgestudeerd als kinderpsychologe. In mijn werk met kinderen, jongeren, ouders en hun ruimere context (school, familie, …) had ik het gevoel theoretische bagage en handvatten te missen. Dit zorgde ervoor dat ik in 2010 gestart ben met de therapieopleiding ‘Contextuele Hulpverlening’. Een persoon is steeds verbonden met anderen en kunnen daarvan niet los worden gezien. Uit de opleiding kreeg ik taal voor bepaalde zaken die ik zag en ervoer, nieuwe inzichten en handvatten om mijn cliënten beter te kunnen ondersteunen. Doorheen het werken met gezinnen werd ik de voorbije jaren, vooral in de kinderpsychiatrie, geconfronteerd met de destructieve effecten van hoog-conflictscheidingen op kinderen en jongeren. Dit heeft mij de energie gegeven om in 2019 te starten met de opleiding Familiale bemiddeling. Mijn doel is om ervoor te zorgen dat scheiding een weg is met zo min mogelijke onnodige hindernissen voor de kinderen. Een weg waarop kinderen kunnen steunen en vertrouwen op hun ouders. Ouders die er, ondanks de breuk, tussen hen als partners blijven staan als ouders. Ouders van hun kinderen die samen het beste willen voor hun kinderen.
Naast mijn professionele ervaringen ben ik zelf ervaringsdeskundige. Ik ben een kind van gescheiden ouders. Mijn ouders zijn gescheiden in 1987; toen was er nog weinig sprake van bemiddeling. Ik herinner mij nog dat het een strijd was die via de rechtbank werd gestreden. Een strijd waarin iedereen verloor. De rechter besliste, niet mijn ouders, ik of mijn broer. Ik ben ervan overtuigd dat als ze de weg van bemiddeling hadden gekozen er minder kwetsuren waren bij elk van ons.
Ik ben zelf een plusmama zonder eigen kinderen. Hoewel ik veel theoretische bagage heb, ervaar ik zelf in de praktijk dat het niet evident is. Het is regelmatig een zoeken naar welke positie heb ik, neem ik in en waar voel ik mij goed bij. Steeds zijn er nieuwe uitdagingen die als gezin op ons pad komen. Elke dag merk ik dat daarin communicatie cruciaal is om als nieuw samengesteld gezin staande te blijven, te evolueren en te groeien.
Evy – Systemisch/energetisch coach en maatschappelijk ondersteuner
Ik ben Evy, ondernemende mama van 2 jongens. Intenz, geboeid door het leven en gepassioneerd door persoonlijke groei. In 2008 studeerde ik af als maatschappelijk werker klaar om van de wereld een betere plek te maken.
Klaar om mensen ondersteuning te bieden, te empoweren zowel sociaal als emotioneel.
In het maatschappelijk werk werd ik al vrij snel geconfronteerd met het feit dat er voor het emotionele aspect en het “echte” empowered werk weinig tijd en ruimte was. Daarnaast vond ik het soms frustrerend om te zien dat er zoveel mensen niet aan en tot hun recht kwamen, terwijl er zoveel bestond.
Al die factoren hebben gemaakt dat ik me omgeschoold heb tot systemisch coach. Als coach kan ik me ten volle focussen op de emotionele, mentale en spirituele processen en begeleidingen.
Toch is het blijven kriebelen om anderen ook op administratief en sociaal vlak te ondersteunen.
Om hen wegwijs te maken in het kluwen van regelgeving en administratieve rompslomp om hen tot en aan hun recht te laten komen.
Bij de uitweg krijg ik de kans om ook dit stuk helemaal op te nemen.
Rohnny – Bevrijdingstherapeut
Mijn naam in dit leven is Rohnny Schepers. Geboren in 1969 in Sint-Truiden. Net zoals bij de meeste mensen was mijn jeugd niet optimaal. Ik was een schuchter kind en mijn vader was door het gemis in zijn eigen opvoeding – alleen kon ik dat toen nog niet inzien – behoorlijk autoritair, paranoïde en had het moeilijk om zijn liefde te tonen. De wereld is hard, dus je moet sterk zijn en altijd op je hoede. Mijn moeder deed haar best om recht te blijven in hun huwelijk en kon mij daardoor ook niet altijd geven wat ik nodig had.
Ik moest overleven, trok me terug op mezelf, boeken waren mijn wereld, wetenschap en logica werden mijn veilige haven. Geen wonder dat ik afstudeerde als industrieel ingenieur en meer dan 20 jaar heb gewerkt in informatica. Computers….0/1, hoe simpel, controleerbaar en veilig kan het zijn.
En toch…. Die gevoelige kant bleef gelukkig aanwezig. Niet dat ik mijn eigen onderdrukte gevoelens toen al in de ogen kon kijken om mezelf te helen, dat is pas sinds 2010 op gang gekomen. Ik kon wel invoelen hoe het met anderen ging. Ik merkte op dat er iets ‘wrong’ terwijl mensen die dichterbij de persoon stonden dat vaak nog niet door hadden. Humor was nog een eigenschap die gelukkig overeind bleef.
En de echte kern vanbinnen komt op den duur toch naar boven. Ik ben toen ik nog in loondienst werkte een paar keer uitgevallen omdat de waardes van het bedrijf niet meer pasten bij mij. De afgod van winstbejag, de kloof tussen directie en de werkvloer en de woorden-maar-geen-daden zorgden er in 2020 uiteindelijk voor dat ik afscheid nam van werken in loondienst.
Ondertussen was ik wel al heel wat jaren bezig met ‘mensen helpen’. Eerst via hypnotherapie, daarna als jongerentherapeut en uiteindelijk ook als traumatherapeut.
Niet enkel mijn cliënten werden er beter van, ik leerde doorheen alle workshops, opleidingen en in de spiegel van mijn relatie ook steeds beter voelen hoe mijn eigen beschermingsmechanismen – mijn ikjes- in mekaar zitten. Hoe ze op hun soms ruwe en kortzichtige manieren voor mij willen zorgen. Hoe ik ze kan geven wat ze altijd nodig hadden maar nooit eerder kregen. Een proces dat ook voor een therapeut nooit ‘af’ is en waar ik nog steeds in groei en ook meer en meer dankbaarheid voel. Een proces dat mij de basis heeft gegeven om er echt te ‘zijn’ voor mensen en hen volledig zichzelf te laten zijn.
Bieke – Bewustzijnscoach
Geboren te Gent in het woelige jaar ‘68, jongste van 5 en kind van gescheiden ouders met een heel afwezige vader. Op mijn 20ste verloor ik mijn moeder aan kanker, in 2022 overleed mijn vader. Dankzij de gezamenlijke bereidheid zijn we erin geslaagd om de laatste 15 jaar met vallen en opstaan in dialoog te gaan. Het bemiddelingsgesprek met mijn vader zijn huidige partner, waar we pas na meer dan 40 jaar allebei klaar voor waren, bracht eindelijk een nieuw evenwicht waardoor mijn vader in vrede het leven kon loslaten. Ik heb mijn hele leven gerouwd om de vader die ik niet had maar dankzij het herstel werd zijn afscheid een bron van liefde en vertrouwen.
Ik stond mee aan de wieg van dit project en bracht de verschillend mensen met elkaar in contact. Met elk individueel waren er dromen om samen te werken, met de Uitweg vielen letterlijk alle puzzelstukjes in elkaar. Ikzelf ben momenteel vooral op de achtergrond aanwezig.
Ik geloof dat er een hoge nood is aan een totaal concept dat de verschillende disciplines met elkaar verbindt. Waardoor een gezin in crisis zich op alle vlakken ondersteund voelt, niet in het minste de volwassenen zelf. Zij zijn immers letterlijk en figuurlijk de dragende factor van het geheel. Hun mogelijkheid om vanop een afstand naar het conflict te kijken en er niet voluit in te duiken vanuit de eigen pijn zorgt al dan niet voor een escalatie. Het inclusieve aanbod voor de volwassenen maakt volgens mij De Uitweg zo uniek. Vertragen, door ook het eigen stuk aan te pakken, maakt dat men nadien kan versnellen en veel meer in communicatie kan blijven, telkens er zich veranderingen aandienen.
Irene – Familiale bemiddelaar en supervisor
Na mijn rechtenstudie in 1981 was ik gedurende 40 jaar met hart en ziel werkzaam als advocaat.
Bij een relatiebreuk gaan mensen vaak hulpverleners zoeken om hen naar de “uitweg” van de relatie te brengen. Een juridische weg is dikwijls noodzakelijk maar énkel een juridische uitweg schiet vrijwel altijd tekort. Dat ondervond ik in mijn beginjaren aan de balie.
Mijn opleidingen in de bemiddeling boden me handvatten om cliënten niet enkel juridisch bij te staan maar hen ook emotioneel te ondersteunen, mét en over hen te waken zodat het scheidingsproces niet escaleerde, geen nodeloze beschadigingen toe bracht bij zichzelf én bij de ander, en in het bijzonder bij kinderen. Een conflict kàn een gelegenheid zijn tot groei. Ik geloof in het goede van de mens en in verbinding. Dit alles probeerde ik te integreren in de begeleiding die ik cliënten bood als advocaat en sinds 2003 als bemiddelaar.
In 2022 heb ik (gezien mijn pensioenleeftijd) mijn toga aan de haak gehangen. Nu ben ik enkel nog werkzaam als bemiddelaar: de bemiddeling is en blijft mijn grootste passie.
Ik geloof er 100 % in dat het totaalaanbod van “De Uitweg” tegemoetkomt aan een diepe behoefte in onze streek. Ik wil dit prachtig project graag ondersteunen en hier mijn steentje in bijdragen. Hilde, Gonnie, Bieke en Evy vormen een fantastisch team waarmee ik graag al mijn expertise wil delen: zij zetten, met een multi-disciplinaire aanpak als één team, dat in de wereld wat ik als essentieel ervaren heb.